Op 4 september 2022 stond Solange Dekker, 26 jaar oud en woonachtig in Amsterdam, in de grote finaleshow van Miss Nederland 2022. Na verschillende rondes en geweldige optredens, mocht zij de eretitel Miss Social Media 2022 in ontvangst nemen. Social Media is inmiddels niet meer weg te denken uit onze samenleving. En voor een miss dé manier om daar een platform te bouwen en zo haar boodschap uit te dragen en haarzelf te laten zien.
Deze mooie titel wordt elk jaar in samenspraak met de partners van Miss Nederland en het Miss Nederland social team uitgereikt aan de finalist die zich het meest op sociale media heeft ingezet. Dit jaar werd er over Miss Social Media gezegd: ‘Deze finalist weet precies hoe ze haar publiek moet bereiken en haar verhaal moet vertellen op social media, ze heeft haar platform al gebouwd en heeft haar dankbaarheid aan de partners echt non stop laten zien.’
En niet alleen ontving Solange als Miss Social Media 2022 een prachtige sjerp, maar ook wordt zij voor onze partner Remington Benelux het gezicht van hun nieuwe föhnborstel campagne! Leer Solange, Miss Social Media 2022 hieronder kennen in een door haar zelfgeschreven blog.
Trigger Warning: Zelfmoord.
(Denk jij na over zelfmoord? Bel dan gratis en anoniem 0800-0113 of ga naar 113.nl en start een anonieme chat.)
Jezelf zijn. Jezelf mogen en kunnen zijn.
Dit zou een vanzelfsprekend geboorterecht moeten zijn, voor iedereen en overal. Toch is dit minder waar, zelfs in Nederland. Het land waar alles kan, alles mag en waar niets te gek is. Dat is vaak de gedachtegang over Nederland, het ‘gekke’ inclusieve land. Maar is dat wel zo? Zijn wij Nederlanders wel zo inclusief en ruimdenkend als door andere landen wordt beweerd?
Als eerste land ter wereld dat het homohuwelijk heeft gelegaliseerd, zou het logisch moeten zijn dat er geen sprake is van onrecht en haat jegens lhbti+’ers. Helaas is dat niet zo, dagelijks worden homoseksuele jongens, lesbische vrouwen, transvrouwen en non- binaire personen gediscrimineerd, uitgescholden, mishandeld, verkracht en vermoord. Ook in Nederland. De haat die deze mensen ontvangen op een standaard basis gaat veel verder dan dat je zou denken.
Je kiest er toch zelf voor?
Ik ben een van die personen, die dagelijks deze haat ontvangt en er mee om moet gaan. Ik hoor je al denken, maar daar kies je toch zelf voor? Om zo open te leven? Is het een keuze, om te zijn wie je bent of een recht? Ben jij jezelf, 100%? Als jij ‘ja’ hebt geantwoord op die vraag, zou ik daar ook ‘ja’ op mogen antwoorden. Wat betekent het om jezelf te kunnen zijn? Dat betekent, dat je jouw leven kan leiden zonder problematiek, onrecht, discriminatie en mishandeling van de samenleving. Graag neem ik jullie mee in mijn verhaal, wie ik ben en hoe ik gekozen heb om mijzelf te zijn. Wat heb ik daarvoor moeten opgeven?
Mijn naam is Solange, die naam heb ik mijzelf gegeven toen ik erachter kwam dat ik eigenlijk een vrouw ben in plaats van een jongen. Ik was 16 toen ik erachter kwam dat je ook een meisje kon zijn, in plaats van alleen homo. Eigenlijk is internet pas een paar jaar echt ontwikkeld, met name YouTube en informatie over lhbti’ers. In mijn tijd was dat nog niet zo trending, je hoorde er eigenlijk niks over.
Je mocht blij zijn als je (h)erkenning had als je homoseksueel was, dan had je namelijk Gerard Joling. Maar wat als je anders was dan homoseksueel? Ik wist altijd dat er iets anders was, ik was niet alleen een jongen die op jongens viel, ik wilde echt meer de vrouwenkant ontdekken. Jarenlang heb ik gedacht dat dit gewoon betekende dat je enorm feminine was, een echte ‘relnicht’ zoals ze dat noemen. Ik dacht, oké dan ben ik maar een echte relnicht. Lekker op mijn roze hakken, die veel te hoog waren, en mijn geblondeerde korte haar de wereld ontdekken. Ik was een tiener die zich echt niks aantrok van iemand anders, het interesseerde mij niet wat je van mij vond. Ik leefde voor mijzelf, ik moet immers mezelf aankijken in de spiegel elke ochtend en avond!
Een intens verlangen
Toch merkte ik dat het niet allemaal klopte, ik voelde een intens verlangen om net zoals de meiden te zijn die om me heen rondliepen. Mooi lang haar, gecharmeerd om mee te praten, geliefd door mannen. Maar hoe kon dat? Ik was immers een jongen die op jongens viel. Ik begon research te doen over wat het betekende om vrouwengevoelens te krijgen. Ik struinde urenlang op het internet totdat ik eindelijk een artikel tegenkwam over iemand die een sexchange had meegemaakt. Toen, opeens vielen alle puzzelstukjes op zijn plek. Ik voelde dat dit was wat ik al die jaren voelde. Ik ben een vrouw. Ik ben geen jongen die op jongens valt, ik ben een meisje vast in het lichaam van een jongen. Ongelooflijk veel verdriet maar ook blijdschap voelde ik in mij, ik had eindelijk antwoorden, maar hoe zou ik die ooit werkelijkheid kunnen laten worden?
Ik had al zo een moeilijke jeugd achter de rug. Ik was namelijk 12 toen ik doorhad dat ik op jongens viel en ik had de moedige keuze gemaakt om dat toen ook al bekend te maken. Ik zat op een Christelijk/Protestantse middelbare school waar ze elke ochtend en middag bidden naar God. Daarnaast had ik ook een vervelende en moeilijke thuissituatie. Maar ik wist toen dat ik het moest doen, ik moest bekendmaken dat ik op jongens viel. Je kan wel raden hoe dit ging. Ik was het lachertje van de hele school. Ik kwam eind 1e jaar uit de kast en moest in totaal 4 jaar op die school zitten. Dat waren de 4 meest helse jaren ooit. Niet alleen had ik problemen op school met enorm pestgedrag, ik werd ook verstoten thuis. Mijn moeder vond het enorm lastig dat ik uit de kast kwam, ze was bang dat ik vermoord zou worden. Hierdoor stootte ze zich af tegen mij, in de hoop dat ik ‘normaal’ zou worden. Mijn 3 oudere broers vonden het maar raar, en vies. Een homo als broertje, dat wouden ze nooit. Ik was de schande van de familie en ontving alleen maar gepest, ook thuis. Dan ben je 12, word je enorm gepest, zowel thuis als op school, dag in dag uit. Ik had bijna geen vrienden, ik kon nergens echte steun of herkenning vinden. Wat moest ik doen? Ik had geen antwoorden en uitzichten meer. Ik kon nergens aankloppen of steun bij zoeken, dat was het moeilijkste ook, niet weten waar ik naartoe kon gaan.
Beter dood dan elke dag in deze pijn
Ik kon het niet meer aan en besloot om niet 1, maar 2 keer van een brug te springen om een einde te maken aan alles. Beter dood dan elke dag in deze pijn te moeten leven, dacht ik. Je hoorde altijd mensen zeggen, het wordt beter! Dat geloofde ik nooit, ik bedoel hoe kon het ooit beter worden voor mij? Het leek alsof het God zijn missie was om mijn leven een absolute hel te maken. Ik kon langzaam maar zeker geloof in mijzelf terugvinden na mijn 2e zelfmoordpoging. Ik kan me nog herinneren dat ik het water uit krabbelde en dacht, waarom doe ik dit? Waarom probeer ik al deze mensen gelijk te geven dat ik er niet toe doe? Ik moet voor mijzelf leven! Ik moet vechten.
Vanaf dat moment, wist ik dat ik het waard was. Ik kon eindelijk doorgaan en kracht ervaren die ik nooit heb gehad, Wat een bevrijdend gevoel! Ik heb mijn moeder nooit verteld dat ik van de brug ben gesprongen, 2x. Ik wou eigenlijk helemaal niet dat ze wist hoe het met mij ging. Ze had nooit interesse getoond in mij, waarom zou ze dat dan nu wel doen?
Eindelijk mezelf zijn
Fast forward naar het moment dat ik eindelijk weet dat ik een vrouw ben. Ik moest ergens beginnen om mijn echte ik te zijn, en ben uiteindelijk uitgekomen bij het VUMC in Amsterdam. Hier vertelde ze me dat het mogelijk is, om van geslacht te veranderen. Ik was zo blij, zo gelukkig met de antwoorden die ik kreeg. Het traject wat ik inging was zwaar, lang en voor mijn gevoel compleet onnodig. Maar op mijn 18e kon ik dan eindelijk mezelf zijn, ik mocht legaal aan de hormonen en mijn naam veranderen. Ik ging van Mitchel de depressieve jongen, naar Solange, de krachtige vrouw. Ik was echt over the moon. Thuis werd er helaas niet goed gereageerd op alles. Als ik nu terugkijk op de situatie, was het denk ik vooral de onbekendheid dat ertoe heeft gezorgd dat er zoveel tegenstribbel kwam.
Ik herinner me dat ik na een paar weken couch-surfing in Amsterdam terugkwam naar mijn ouderlijk huis om even goed te gaan nadenken wat ik wilde. Ik kwam op een avond terug met mijn koffers en spullen. Mijn moeder wilde met mij praten, ik dacht waarover? Ze vertelde me dat ze enorm heeft genoten van de tijd alleen en dat ze mij niet meer in huis wil hebben. Ze gaf me 7 dagen om iets te vinden en voor altijd weg te gaan. Mijn wereld stortte in. Ik werd op straat gezet, door mijn eigen moeder.
Een nieuwe start
Boosheid en verdriet vulde mijn lichaam. Ik kon er niet mee leven dat mijn moeder mij niet wou, en na 2 dagen ben ik weggegaan naar Amsterdam. Ik had nog geen woning, geen plek om te verblijven. Er was een bezichtiging ingepland voor een kamer, maar die was pas over een week. Met een gebroken hart en mijn koffers sliep ik op de straten van Amsterdam, om de tijd te overbruggen. Ik had makkelijk bij vrienden kunnen aankloppen, maar dat wilde ik niet. Ik had immers al een paar weken geslapen op iedereens bank, en ik durfde niet te vertellen dat ik op straat was gezet door mijn eigen moeder! Dit waren de meest eenzaamste dagen van mijn leven. Nadat ik eindelijk mijn kamer kreeg kon ik een start maken in Amsterdam, een nieuw leven! En dat heb ik gedaan, ik heb mijn leven een nieuwe start gegeven, maar veel erdoor verloren.
Als je dit leest, dan schrik je waarschijnlijk van de emotie en werkelijkheid. Toch is dit de waarheid van lhbti+ jongeren in Nederland. Ons kikkerlandje, wat zo ‘inclusief’ zou moeten zijn. Dit is wat het inhoudt om transgender te zijn, een leven gevuld met pijn, verdriet, onbegrip en vaak dakloosheid. Wist je dat transpersonen 3x!! Vaker de kans hebben om op straat te komen. Het is daarom mijn missie geworden om deze mensen te helpen. Mensen die in de steek gelaten zijn, die nergens naartoe kunnen. Mensen die pijn, en verdriet voelen. Die dakloos zijn, die anders zijn. Verstoten door familie, uitgekotst door de wereld.
Waar sta ik nu in het leven?
Het gaat goed, ik ben enorm gegroeid en groei elke dag. Met mijn deelname aan Miss Nederland heb ik laten zien dat er een kans is voor lhbti+ jongeren om zichzelf te mogen zijn. Ondanks dat zullen er altijd negatieve reacties blijven over mijn deelname. Ik krijg nog dagelijks berichten dat het een schande is dat er een man meedoet aan Miss Nederland. Andere berichten zijn bijvoorbeeld ‘je zal nooit een vrouw zijn’, ‘chick with a dick is not a chick’, ‘waarom moet dit altijd onze strot mijn worden geduwd’, Vooral dat laatste vind ik bijzonder, gezien wij als mensheid al sinds geboorte worden voorgeschoteld dat heteroseksualiteit (wat ook een voorkeur is), de juiste manier is.
Roze is voor meisjes en blauw voor jongens.
Meisjes moeten met poppen spelen en jongens met brandweer auto’s. Dat is de realiteit waar iedereen mee opgroeit, maar wanneer er verandering in komt en een transgender meedoet aan Miss Nederland, dan is het door de strot duwen? Ik zie het zelf puur als verandering van de samenleving. Mensen zijn bang voor verandering, en dat is begrijpelijk. Je kan ook niet verwachten dat mensen ineens kunnen wennen aan iets wat ze nog nooit hebben meegemaakt. Daarom is informatie en erkenning zo belangrijk. Hoe meer mensen dit meemaken en te weten komen, hoe normaler dit allemaal wordt.
Vaak krijg ik de reactie, waarom doe je mee aan Miss Nederland? Dat is eigenlijk heel simpel. Ik doe mee om mensen te helpen zichzelf te kunnen zijn. Ik wil ze een leven bieden wat ik nooit heb gehad. Een leven zonder schaamte, zonder problematiek en zonder dakloosheid. Daarnaast vind ik 3 punten heel belangrijk om over te praten.
- Meer transgender representatie in Nederland
- Betere en inclusievere voorlichting pakketten op scholen
- Meer en betere voorlichting en resources over hiv/aids
Belangrijk om over hiv/aids te praten
Als er in mijn tijd meer kennis was geweest over dit allemaal op school, had mijn leven er misschien heel anders uitgezien. Daarom maak ik mij hier hard voor, voor de kinderen van nu en later. Daarnaast vind ik het enorm belangrijk om over hiv/aids te praten gezien het een groot taboe is. In de gayscene, waar ik zelf ook ooit inzat, speelt hiv/aids een grote rol. Veel jongens en mannen zijn bang om hun echte zelf te zijn vanwege dit virus. Mensen om me heen die ineens hiv kregen, of zijn gestorven aan aids. Wat ik vooral merk is dat de wereld er niet naar om wil kijken omdat het geclassificeerd wordt als een homoseksuele ziekte. Wat word ik daar boos om! Een virus discrimineert niet, een virus pakt wat het pakken kan. Ik wil mijn vrienden helpen en bijstaan om hier meer aandacht over te geven. Tegenwoordig is hiv/aids zo makkelijk te voorkomen of te behandelen. Er is zo veel informatie over beschikbaar, en toch is het vaak alleen beschikbaar binnen de lhbti+ community, omdat het wordt gezien als een homo ziekte. Ik vind het belangrijk om iedereen, ongeacht seksuele voorkeur, in te lichten over hiv/aids. Zeker nu er veel wordt gedrogeerd met naalden in Nederland, waar de kans op hiv groot is. Jij kan jezelf beschermen tegen dit virus, je hebt de mogelijkheid ervoor.
Mijn naam is Solange, finalist Miss Nederland 2022
Ik ben mezelf, zonder schaamte.
Ik ben blij dat ik dit heb mogen delen met jullie, om meer inzicht te geven in het leven van een transgender in Nederland.
Ik ben mezelf, eindelijk mezelf.
